Wankelmoed

“Het is beter als jullie de plantjes de komende week geen water geven, want dan kunnen ze beter wortelen.”

Vorig voorjaar. Ik ben dit jaar moestuinmama van groep 4C en sta over een paar kleine groene sprietjes heen gebogen die straks uit zullen groeien tot grote tomatenplanten. Het is mooi wat de opper-moestuin-coördinator daar zegt. Als de plantjes telkens water van boven krijgen, hebben ze minder de noodzaak om hun wortels dieper te laten groeien, richting het grondwater. Soms moet je dus even door de droogte, door de rauwheid en pijn heen, om uiteindelijk een sterkere plant te worden.

Volgens mij werkt dat voor ons mensen ook zo. Ik geloof dat we hier niet voor niks op aarde komen, dat daar een reden voor is. Een reden die verder gaat dan een samensmelting van een zaadcel met een eicel. Ik geloof dat de reden dat we hier op aarde zijn gaat over groei. Dat zie ik prachtig gespiegeld in mijn dochters, die steeds nieuwe dingen leren en zich verder ontwikkelen tot de prachtige vrouwen die nu al in hen besloten liggen. Maar ik zie het ook in de professionals die ik coach en begeleid in mijn trainingen en ontwikkeltrajecten. En ik zie het in de volwassenen dichter bij huis; bij mijn familie, mijn vrienden en bij mezelf.

Voor mij persoonlijk staan de afgelopen weken ook enorm in het teken van die groei. En dat is prachtig, maar vraagt soms ook om wankelmoed. Want om te kunnen groeien en nog meer te kunnen wortelen in je eigen zijn, moet je dus soms ook even de droogte opzoeken. En niet alleen opzoeken, maar er ook echt mee durven zijn. Dat proces vraagt om enorm veel lef en moed. De moed om het nog niet helemaal te weten, om zoekende te zijn, om pijn te verdragen en om die pijn recht in zijn gezicht aan te durven kijken. Want alleen als je het aankijkt, als je je realiseert dat je wortels droog staan, kun je ook zien waar de ruimte ligt om te groeien. Dieper de grond in, dichterbij je eigen kern en krachtiger dan ooit.

Een prachtig voorbeeld van zo’n wankelmoedig mens is mijn lieve vriendin Marit. Toen we elkaar voor het eerst ontmoette was meteen zichtbaar dat Marit dat wel móest leven, die wankelmoed. Door haar spierziekte HSP wordt Marit beperkt, in haar looppatroon, maar ook op andere vlakken in haar leven. Soms is het dan een uitdaging voor mensen om de mens voorbij de ziekte te zien. Voor mij was dat makkelijk, in een van onze eerste ontmoetingen ontdekten we een gezamenlijk verlangen om te spelen, om het leven in volheid te leven en om mens te zijn met álles dat zich in ons aandient, zowel de momenten van droogte als die van overvloed. Marit krijgt de komende tijd de kans om daar zelf ook weer verder in te groeien, ze is een tijdje geleden geopereerd en nu volop bezig met het proces van weer opnieuw gaan leren lopen. Ik heb diep respect voor de moed die ze heeft om met haar verhaal anderen te inspireren in het mens zijn met alles, of zoals ze zelf Goethe graag aanhaalt: “In de beperking toont zich de meester.” Marits blogs over dit proces lees je hier.